Oddany Matce Bożej

Mszą św. otwarte zostało dniu 27 października Sympozjum Naukowe „Świadek Miłosierdzia Ks. prof. Tadeusz Dajczer.” Był on założycielem Ruchu Rodzin Nazaretańskich. To nie tylko naukowiec, to też kierownik - ojciec duchowy, ukazujący drogę ku świętości odkrywanej w codzienności, do zjednoczenia z Chrystusem przez Maryję. Ks. prof. T. Dajczer w sposób mistrzowski łączył pracę naukową z „pracą” nad ludzką duszą. Bestselerem stała się pozycja „Rozważania o wierze”. Powstała ona jako owoc osobistych doświadczeń duchowych księdza. Wielką popularnością cieszy się seria książek o Eucharystii. Pozycje te kształtowały i kształtują życie duchowe świeckich i osób konsekrowanych. Działalność naukowa ks. prof. Dajczera splatała się z doświadczeniem życia wewnętrznego. Istotą nawrócenia ks. Dajczera było zakwestionowanie swojej wiary. Wiara jest widzeniem świata w sposób nadprzyrodzony i staje się wtedy owocna, jeśli przyjmiemy wiarę jako dar łaski, ale zawsze w łączności z ciężką pracą nad sobą. Odzwierciedleniem tej pracy są zapiski ks. Tadeusza wydane jako „Trudny kawałek życia”. Ta współpraca z łaską jest powierzeniem swojego życia Chrystusowi. Wiara nadaje naszemu postrzeganiu życia inny sens. „Człowiek staje się chrześcijaninem wówczas, kiedy zaczyna go zdumiewać miłość Boga.” Ta miłość najpełniej objawiona na Krzyżu, a uobecniona w Eucharystii rodzi świętych. Ks. prof. T Dajczer wydobywa też aspekt macierzyństwa - macierzyństwo Maryi i kościoła jest owocem wiary, Maryja nas uprzedza w pielgrzymce wiary. Przewodniczką na drodze życia autora „Rozważań o wierze” była Matka Boża z La Salette. „W czasie rekolekcji odprawianych na Jasnej Górze w sierpniu 1957 roku zapisał od swoim duchowym notatniku - uprościć swoje jej życie wewnętrzne, sprowadzić je do patrzenia w oczy Maryi i w tych oczach czytać wszystko. Poza tymi oczyma nie ma nic ważnego… Czynić wszystko, by te oczy nie płakały nad światem i nade mną.” I tym się kierował w swoim życiu. Jej oddawał swoje cielesne i duchowe cierpienia. Moderator Krajowy RRN ks. Dariusz Kowalczyk mówił o drodze zawierzenia jako drodze odkrywania Bożego Miłosierdzia, której celem jest świętość. Ukazana jest ona jako droga czterech przepaści: grzeszności w kontekście przepaści ufności, przepaści wdzięczności i przepaści świadomości kenozy. Ks. Dajczer wskazywał, że świętości nie da się zdobyć. Jest ona darem Ducha św., a przyjęcie tego daru jest możliwe na drodze uniżenia, postawy dziecięctwa Bożego. Charyzmat ks. T. Dajczera jako dar, dany był dla Kościoła, a w nim wspólnoty RRN. Ks. Stanisław Gancarek, kilkunastoletni penitent o. Dajczera mówił, że mimo iż był wówczas kapłanem, to właśnie o. Tadeusz zrodził go na wielu płaszczyznach, przede wszystkim na płaszczyźnie wiary. Ks. Dajczer w sposób niezwykle delikatny, z wielką miłością potrafił ukazać, nie mówiąc wprost, grzeszność penitenta. Wskazywał, że wszystkie życiowe doświadczenia są zrządzeniem Bożej Opatrzności. Ks. Stanisław czerpiąc ze wzoru postawy ks. Tadeusza, jego wskazań, nauczył się modlitwy stałego dialogu z Bogiem. Ks. Dariusz Grelecki mówił, że doświadczył w spotkaniach z o. Tadeuszem Kościoła, którego się szuka, on był uosobieniem takiego Kościoła. Potrafił dać ducha, ukazywał głębię. Dał to, czego nigdzie indziej nie można było znaleźć. „Wywarł on największy wpływ na moje życie, spowodowało to, że spowiadam regularnie sporą grupę penitentów.” Jak mówił ks. Dariusz o penitentach – „zabieracie mi czas gorszy, żeby mi dać czas lepszy.” Ks. Dajczera poznać się dało pośrednio przez jego dzieła, zwłaszcza „Rozważenia wierze”. Przekaz tej książki jest ratunkiem w danym momencie życia. Trafia ona do różnych krajów i kultur, budząc pragnienie rozwoju życia wewnętrznego. Dużą rolę odgrywa wspólnota, która poprzez czerpanie z daru duchowości, próbę życia tym darem jest żywym świadectwem Bożej Miłości i Miłosierdzia. Ks. prof. Tadeusza Dajczer swoją postawą, skromnością i uniżeniem budował autorytet kapłana, profesora. Oddany Matce Bożej służył Chrystusowi w drugim człowieku. Prowadził po meandrach życia duchowego ponad 400 penitentów, osób świeckich i konsekrowanych z Polski i spoza jej granic. Był najbardziej doświadczalnym narzędziem Miłosierdzia w sakramencie pokuty i Eucharystii.

Grażyna Pawłowska

artykuł ukazał się  w "Głosie Katolickim" Nr 45 z 11 listopada 2018r